اشعار

رمزحیات، قبضه شمشیر مرتضاست           هفت آسمانیان،همه تسخیرمرتضاست

قرآن؛زلال آینه، تصویر ناب؛ اوست           هر آیه آیه؛ آیـنـه، تفـسیر مرتضاست

جنات عدن،روضه رضوان، بهشت قرب           در سایه سار شاخهٔ انجیر مرتضاست

این که خدا به دیــدۀ مردم بـزرگ شد           تـأثـیــر جـاودانـۀ تکـبـیـر مرتضاست

صبرش شبیه ضربه خندق ستودنی ست          آری؛ بـقـاء شیعه به تدبیر مرتضاست

سلطان عشق! حضرت والا مقام ها.!

تـسـیـلـم تو، شکـوه تـمــام ســلام هـا

ای مـیــوه رسـیـده بــاغ خـــدا عـلـی           آب و غــذای سـفـره اهـل ولا عـلــی

بدر و حنین و خیبر و خندق که جای خود           تنزیل آیه های علق در حــرا؛ عـلـی

سـّرِ عظیم لیلة الاسـراء؛ عـروج بود           من نـفـْـس ظاهری محمد الی...عـلی

تفسیرناب سورۀ توحید ؛ می شود...           تلخیص درعبارت یک جمله "یا علی"

با نوح و با کلیم و مسیحا و با کـلیـم           هرجا تو دیده میشوی در هرکجاعلی

تو در کـمـال مـطـلق و انسان کـاملی

در مشکلات سخت؛ تو حلّ المسائلی

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت          شبها به شانه؛ نان و رطب میکشید و رفت

افـسـوس قـدر و منـزلتش را نداشتند           تا در جوار کوثر خود آرمید و رفت

زهرا همان علی وعلی نیز فاطمه است          شکرخدا فراق به پایان رسید و رفت

گرچه کنار بسترش از مَردها پراست          اما؛دریغ محسن خود را ندید و؛ رفت

مـردی که شـاهـد صدمات مدینه بود           آن روز مُرد و در رمضان شد شهید و رفت

غیر ازعلی به عام امکان مدار نیست

خلقت بـدون اسـم عـلی استوار نیست

ذكر ابوتـراب عجـب مستی آور است          این نام پیرِ میكدۀ حوض كـوثـر است

اصلاً هراس و بـاك نداریم از حساب          محشركلید باغ جنان دست حیــدراست

رحمت به مادرم، كه مرا مجلس تو بُرد          این شوقِ نوكری،اثر شیر مادر است

اول كـسی كه وارد فـردوس می شود          ازصنف نوكران علی دوست، قنبر است

حبـل المتین حیـدریون در پُـل صراط          نخهایِ سبز چـادر زهـرایِ اطهراست

هركس ز غربت حسنش گریه كرده است         خندان ترینِ مردمِ صحرایِ محشراست

فـردا تـمـام اهل زمین تـشـنـه اند و ما          لب هـایـمانِ ز بادۀ آل عبــا؛ تـر است

راهی برای شیعـۀ تو تا بهـشت نیست          «تا كشتی نجات حسینی شناور است»

سینه كـبـودها، چقدر بُـرد كرده اید!!!          باغ بهشتِ سینه زنان با صفاتر است

مانند بـاد می گـذریـم از پـل صـراط           تا رویِ دست فاطمه قنداقِ اصغراست

مــولای ما نمونهٔ دیـگـر نـداشـتـه است          اعجاز خلقت است و برابرنداشته است

وقت طـواف دور حـرم فـکـر می کـنم          این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

دیدیم در غـدیـر که دنیـا به جز عـلـی           آیینه ای بـرای پـیـمـبـر نـداشـتـه است

سوگند می خورم که نبی شهرعلم بود           شهری که جزعلی دردیگرنداشته است

طوری ز چارچوب، در قلعه کنده است          انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیـر لافتی صفتی در خـورش نبود          یا جـبـرِئـیـل واژهٔ بـهـتـر نـداشته است

چون روزروشن است که درجهل گمشده است          هرکس که ختم ناد علی برنداشته است

ایـن شـعـر اسـتـعـاره نــدارد بــرای او         تقصیرمن که نیست برابر نداشته است

عـلـی ای مـیــر پـهـلـوان عــرب!          زیــر تـیـغـت ســر یــلان عــرب

حق که دیــوار کعبه منـشق کـرد           هم تـو را طـفـل دامــن حـق کرد

کعـبـه در ظاهـر ابـتـدای تو بـود           کـوفـه در ظاهـر انتهـای تـو بود

ای در خـیـبـر از تـو کـنـده شـده!          وز تو لات و هـبـل فـکـنـده شـده!

خـصـم شد هـر که کردگارِ تو را          بـوسـه زد تـیـغ ذوالـفـقــار تو را

ای مـنـاجـاتـی شـبـانــه! عــلــی!           ای نـمــاز تو عـاشـقـانــه! عـلی!

آن چـنـانـی که تـیــر، وقت دعـا           کـشـد از پا بـرون طبیب، تـو را

نیـز در وقت سـجـده بر سـر تـو           می زنـد تـیــغ خـصـم کـافــر تـو

شـانـه هـای تــو، آه! قـامـت تــو           آن سـتـون هـای اسـتـقـامـت تــو

بـــار انــدوه عـالـمــی مـی بــرد           دل تو غصه ی جهان می خورد

شب که می شد تو بودی و غم تو           -عـالـم رنـج و راز- عــالــم تــو

تا که پـنـهـان ز خلق زیر گـلـیـم           بـبـری شـــام کــودکـــان یـتــیــم

عـلـی! ای پــرّ و بال هم قفسان!           خود پر از درد و دردمند کسان!

ای درِ شـهـر عـلـم مصـطـفوی!           عَـلَـم سـبـز حـلــم مـرتــضـوی!

ای عـلی! ای تو را هنوز فغـان            در دل چـاه هـای کـوفـه نــهـان

تو ولی، بی زمـان و هـنـگـامی           هم بی آغــاز و هم بی انـجـامی

بـودی و آسـمـان نـبــود هـنــوز           هم زمین، هم زمـان نبود هنـوز

گـر بـه شـوقـت نـیـافـریـد خــدا           از چه کرد این جـهـان پدید خدا

چشم وا کن احد آیینهٔ عبرت شد و رفت           دشمن باخته بر جنگ مسلط شد و رفت

آن که انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد           با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد

داد و بـیـداد که در بـطـن طـلا آهن بود           چه بگویـم که غـنـیمت رکب دشمن بود

داد و بیـداد بـرادر که بـرادر تـنـهـاست           جـنـگ را وا مـگـذاریـد پـیمبر تنهاست

یک به یک در ملاء عام و نهانی رفتند           هـمـه دنـبـال فـلانــی و فـلانـی رفـتــنـد

همه رفتند غـمـی نـیـست عـلی می ماند           جای سـالـم به تنش نیست ولی می ماند

مرد؛ مولاست که تا لـحـظـهٔ آخـر مانده           دشمن از کشتن او خسته شده، در مانده

دردل جنگ نه هر خار و خسی می ماند           جگر حـمـزه اگر داشت کسی، می ماند

مرد آن است که سر تا قدمش غرق به خون              آن چنانی که عـلـی از اُحُــد آمد بیرون

می رود قصـهٔ مـا سـوی سرانجام آرام           دفـتـر قـصـه ورق می خورد آرام آرام

میرسد قصه به آن جا که علی دل تنگ است          میفروشد زرهی را که رفیق جنگ است

چه نیازی دگر این مرد به جوشن دارد           وان یکاد از نـفـس فـاطـمـه بر تن دارد

کـوچـه آذیـن شـده در هـمهمه آرام آرام          تـا قـدم رنـجـه کـنـد فـاطـمــه آرام آرام

فـاطـمـه فــاطـمـه بـا رایـحـهٔ گــل آمــد          نـاگـهـان شـعـر حـمـاسـی به تـغـزل آمد

می رود قصهٔ ما سـوی سـرانـجـام آرام           دفـتـر قـصـه ورق می خـورد آرام آرام

میرسد قصه به آن جا که جهان زیبا شد         بـا جـهـاز شـتــران کـوه احـد بـر پا شد

و از آن آیــنـه بـا آیــنـه بـالا مـی رفـت         دست دردست خودش یک تنه بالا می رفت

تا که از غـار حـرا بـعـثـت دیـگــر آرد         پیش چشم همه از دامـنـه بـالا می رفت

تا شـهـادت بـدهـد عـشـق ولی الله است          پله در پـلـه از آن مـاذنـه بـالا می رفت

پیش چـشـم همه دست پـسـر بـنـت اسـد         بـیـن دسـت پـسـر آمـنـه بـالا مـی رفـت

گفت: این بـار به پایان سـفـر می گـویم        " بارهـا گـفـتـه ام و بار دگر می گویم"

رازخلقت همه پنهان شده درعین علی است         کهکشان ها نخی از وصلهٔ نعلین علی است

واژه در واژه شـنـیـدنـد صــدا را امـا..         گـفـتـنـی ها هـمـگـی گفته شد آن جا اما

سوخت درآتش و بر آتش خود دامن زد         آن که فهمید و خودش را به نفهمیدن زد

شهر این بار کمر بسته به انـکــار علی         ریسمان هم گره انـداخـتـه در کار علی

بـگـذاریـد نـگـویـم کـه احـد مـی لــرزد         در ودیوار ازین قصه به خود می لرزد

می نویسم که "شب تار سحر می گردد          یک نفر مانده ازین قوم که بـرمی گردد

تــو بـی ابـــتــدایــی و بـی انـتـهــا             شـبــیــه پــیـــمـبـر شــبــیــه خـــدا

تــو بــالاتــریــن نــقــطــۀ بـاوری             مـعـمـاتــریـن نـقـطـۀ زیــر «بــا»

مـقــرب تـریـن جــلــوۀ لــم یـــلـــد            و لـــم یــــولــد آیــه هـــای خــــدا

تــو آن ســمــت دروازۀ بــــاوری             هـمـان جـا که می خـوانمش ناکجا

مـرا آن طرف هـا اگـر راه نیـست            شـمــا لااقـل ایـن طـرف هـا بــیــا

تو آن خـواهـش سـبــز سـجـاده ای           هــمــان الـتــمــاس شــب انــبـــیــا

تــویــی مــقـــصــد اول و آخـــرم            منـاجــات شـب هــای غــارِ حــرا

بـــیــا بـا پــر و بــال کــروبــیــان           بـزن وصـلـه ایـن گـیــوۀ پــاره را

بزن بـیــل خـود بـر این سـرزمین           بــزن تــا كه بـاشــم درخـت شـمـا

مـن از آبِ چــاهِ شـمــا خــورده ام           کـه حــالا شــدم تــشــنــۀ کــربــلا

خــدای كــرم! ســایــۀ  نـاشـنـاس!           در ایـن كـوچـه هـای بــدون صـدا

چـنـان مـخـلـصـانـه كـرم می كنی           كــه حــتــی نـمـی مــانـدت رَدِّ پــا

تو یـعـنــی هـمــان شـاهِ شهر منی           كه داری قــدم مـی زنــی با گـدا؟!

در این سینـۀ شب كجـا می روی؟           از این جاده ها، دور از چـشـم مـا

به سـمــت مـنـاجــات سـجــاده ات           اگــر مـی روی الـتــــمــاس دعـــا

***********

تو بـاران تـرینی و ما خـشـكـسـال           رسـیــده تـریـنــی و مـا كـالِ كـال

تـــو مــانــنـــد آبــی ولــی آب تــر           تـو مـثــل طـلایــی ولـی نــاب تــر

اگــر تـو صـعــودی، فـرودیـم مــا            اگــر تــو نـبــودی، نــبــودیــم مــا

تـو نــورِ خـودی، آفـتــابِ خـودی             مــســلــمـان دیـن كــتــاب خــودی

تـو اســرار لـب هـای پـیـغـمـبـری            قـسـم هـای شـب هـای پـیـغـمـبری

تو سـیـبـی تو مـیـل شب جمعه ای            دعــای كــمــیـل شـب جـمـعــه ای

مـسـیـحـای مَـسـحِ یـتـیـمـان تـویی             مـحـاسـن سـپـیـد كـریـمـان تـویـی

تو نوری و هر صبح خـورشیدمی            تـو اخـلاص آیــات تــوحــیــدمــی

تو شصت و سـه دفعه بهارم شدی            نــهــالـت شــدم بــاغــدارم شـــدی

هـمـیـشـه درِ خـانــه ات بــاز بــود           تـنــورت هـمـیـشـه نـمـك ساز بود

تو بودی كه شب ها سـحـر داشـتند           یـتــیــمــان كــوفـه پــدر داشـتــنــد

پُـــراز نــوری و آفـتــابــی عـلــی            ســــلام بــدون جــوابـــی عـــلـــی

نگـاهت شبـی خـواب راحت نـكرد           و یك شب لـبت اسـتـراحـت نـكـرد

تو رفـتـی و حـالا در این روزهــا            ورق مـی زنـم خــاطــرات تــو را

هـمــان روزهـایــی كـه تنهـا شدی            شـكـسـتـه ترین مــرد دنـیــا شـدی

همان جا تو را خون جگر كرده اند            بـتـول تـو را بـی پـسـر كـرده انــد

تــو بـالایـی و در كـفِ پـسـت هـا             زدنــد آفـتــاب تــو را دســت هــا

هر كجا پـای نهی میـوۀ لب می روید           بوسه برپای تو ای دوست عجب می روید

همه اسباب به یك كُن فَیَكونت بسته است          اصلاً انگار ز فكر تو سبب می روید

چیست درخاك نجف ای دُر یکتا كه هنوز         هر درختی كه بكارند رطب می روید

در شـب زلـف تو اُمّـیـد نـجـاتی دارم          شـعـلـۀ طور اساساً دل شب می روید

به سمرقند چه حاجت كه ثمر شكّر هست         در نجف نیشكر از نهر رجب می روید

خاندانت همه از خُرد و كلان در كارند         شجره نامه ات انگار ز رب می روید

شب میلاد تو حتی منِ عـاصـی شـادم         خاراین بادیه در فصل طرب می روید

عـاشـقان تو ندارند كرامت جز مرگ          بر لب آب حــیــات تـو ادب می روید

سر برآورده غمت از دلِ سلمان چون تاك         گویی از مملكت فارس، عرب می روید

تو طلب كار منی جلب مرا زود بگیر

نكنم هیـچ فـراری، تو بیا زود بـگـیـر

هــر صفا با عـلـی صـفــا دارد              هــر كـسـی با عـلـی خــدا دارد

روی قـلـب سـتـاره بـنـویـسـیــد              مـثــل آقــای مــا كـجــا دارد؟!

چـه كـســی جـز امـام اول مــا              پـسـرش شـهـر كـربــلا دارد؟!

وقت معراج جز علی چه كسی              جـا بـه دوش فـرشته ها دارد؟!

یـا كـدامـیـن بــزرگ در دنـیــا              دور خـود ایـن قـدر گدا دارد؟!

عـشـق اگر عشق هم بُـوَد تـنها             بــــا ولای عــلــی بــهــــا دارد

آیــت والــــی الـــولــی مـــددی

صـد و ده بـار یا عـلــی مــددی

صــاحب رودخــانــه ی كـوثــر             دست پــرورده اش بُــوَد بـــوذر

آن امــامی كه در زمــان نـمــاز             می دهت در ركــوع انـگـشـتـر

آن كه در لا به لای جنگ اُحُـد              بـا نـود زخــم می كـنـد مـحـشر

آن بـزرگی كه كــار كـوچـك او             كـنـدن چــهــار چــوبـۀ خـیـبــر

آن دلـیـری كه عَــبُــدوَدهــا را              با یكی ضربـه می كنـد بی سـر

ذكــر هر پـهـلـوان به میدان ها             اســد الله یـــا عـــلـــی حـــیـــدر

دافــــع سـیــئـاتــمــان حـــیــــدر

عــجّــلوا بـالـصـلاتـمـان حـیــدر 

كـاش می شد خـطـابـمـان بـكـند             قـوره ایم، او شـرابـمان بـكـنـد

كــاش مـی شـد ابـوتراب جهان              زیــر پـایـش تـرابـمــان بـكـنــد

تــو دعـا كــن نـیـاید آن روزی              كه بـخـواهـد جـوابـمــان بـكـنـد

مــا گـنــاه كــبـــیــره ایــم آقــا               كــاش آقــا ثــوابــمــان بــكــنـد

مــا گــروه دعــای نــا مـقـبـول             شایــد او مـسـتـجـابـمــان بـكـنـد

كاش می شد كه خـون ما ریزد             در ره عـشـق آبــمــآان بـكــنــد

ای خــدا ای مـسـبـب الاسـبـاب

کـن فـدایـم بـه راه ایـن اربــاب

ای وجــود تـو بــركـت عــالــم              ای مـنـا؛ ای صـفا و ای زمـزم

افـــتـــخـــار عــشــیــرۀ حــــوّا              ایــلـــیــــای قـــبـــیـــلــه ی آدم

ذكــر نــام تــو را خــدای وَدود              می نـویـسـد بـه حـلـقــۀ خــاتــم

بــر بـلـنــد سـتــیــغ عــاشــورا              زده عـبـاسـتـان فـقــط پــرچــم

كــاش می شد مـرا نـگـهـداری              مـثـل مـقـداد و قـنـبـر و مـیـثـم

عــارفم یـا عــلــی مــدد گــویم

ذكــرتــان تـا الـی الابـد گـویـم

اوصـاف تـو از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور           آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای سر تـا به پا نـور

آیـیـنـه ای و خـلـق حـیـران صـفـاتـت           تـابـیـده بر جـان تـو از ذات خـدا نـور

چشمی که توفیق تماشای تو را داشت           جسم تو را جان دیده و جان تو را نور

در حـلقـۀ عشاق تو ای صبح صادق!           برهرلبی گل کرده «یا قدوس»«یا نور»

قرآن وصفت سوره سوره با شکوه است           فرقان؛نباء؛یوسف؛قیامت؛هل اتی؛نور

از کعبه تا مسجد مسیر روشن توست           از آسـمـان تا آسـمـان از نـور تـا نـور

خورشیدی و بر شانۀ خـورشیـد رفتی           فریاد می زد آسمان:«نورٌ علی نور»

تـو بـوتـراب و هـمـسـر تـو مـادر آب           اصل شما، وصل شما، نسل شما نـور

پـایـان کـار دشـمـنـان تـوست بـا نــار           آغــاز راه دوسـتــان تـوسـت بـا نــور

درمدح تو چشم غزل روشن که دیده است           وصف تو را از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور

مرا به عـالـم زر بـود با تو این میـثـاق            كه باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق

هـنـوز خـلـق نـگـردیـده بود آب و گـلم            كه در حـریـم دلـم بر تو سـاختند رواق

ز بس به روی تو عاشق شدم نمی دانم            ز شوق وصل مرا می كشند یا به فراق

به شـوق آن كه بیایی به دیدنم دم مرگ            در انتظار اجـل سخت طاقـتم شده طاق

به نـامـهٔ گـنـهـم خـط قـرمـزی بـكـشیـد            كه بُرد مهر عـلـی در بهشتم از ارفـاق

ز دست دشـمـنـت ار آب سـرد بـستـانم            هـمـاره بـاد حـمـیـم جـهـنـمـم بـه مـذاق

ولایت تـو از آن در دلـم ولادت یـافـت            كه مُهر مِهر تو را مادرم گرفت صداق

اگـر ز مـهـر تـو غـفـلـت كـنـنـد اولادم            كنم به نـالـه و نـفـرین تمامشان را عاق

تو دست و چشم و زبان خدایی ای مولا!            خـدا گواست كه نبود به گفته ام اغـراق

هزاربوسه به شمشیر و دست و بازویت            كه شیرخوانده تو را قادر علی الاطلاق

هـنـوز شـیـر نـنـوشیـده چـشـم نگـشوده            به یك تـكـان تو بگسست رشـتـهٔ قـنداق

شنـیـده ام كه جـهـان را طلاق دادی تو            چگونه عقد نكردی و دادی اش سه طلاق

به دشمنـان تو این كـمتـرین عـذاب بود            كه با حـمـیـم جـهـنـم كـنـنـد اسـتـنـشـاق

گـدای كـوی توام یا عـلــی نگــاهـم كن            به دست بذل نمودی، ز چـشم كن انفاق

از آن تخـلص خود را نهاده ام "میـثـم"            كه اشتیاق توام بوده است سبك و سیاق

جز در فضای سجده و سر، پر نداشتی           یكـبـار هم به بـالـش پر، سـر نـداشتی

آری! تو در مـقـام فـنـا نیـز از خودت          جــز انـتـظـار فـتـح مـكــرر نـداشـتـی

مشـتـاق یــاری انـد تو را آسـمـانـیـان           بــاور نـمـی كـنیم كه یــاور نـداشـتـی

با من بگو كـدام فـرشـتـه طلـوع كـرد          كز بـاده اش هر آیـنـه سـاغـر نداشتی

با من بگـو كـدام پیـمـبـر كتاب داشت          یا خواند حـكـمـتی و تو از بر نداشتی!

طوری گرفت هُرم تو دست عقـیل را          انـگــار غـیــر عــدل بـرادر نـداشـتی

آن شب كـنـار سـفـرۀ افـطـارِ دخترت          جـز شـوق لحـظـه‌هـای مقـدر نداشتی

ای زخـمـی تـبـار نـمـك نـاشـنـاس ها          غیر از نمك ز سفره چرا؛بـر نـداشتی

ای دل خجل مباش كه ابیات درخوری          در مـدح آن حـقـیـقـت بـرتـر نـداشـتی

تو پی به راز سورۀ كـوثــر نبرده ای          تـو غــیـر چـنـد واژۀ ابـتـر نـداشـتــی

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خـدا کند            قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون           که اوکند هرآن چه را که حکمت اقتضا کند

ز قـدرت یَـدُ الـلَّـهی، کـسـی نـدارد آگـهـی           وسیله‌اش بُود علی، خدا هر آن چه را کـند

به جنگ بدر ونهروان،علیست یِکّه قهرمان           نـگـر که دست حق عیــان، قتال اشقـیا کند

به روی دوش مصطفی،نهد چو پای مرتضی           نگر به بت شکستنش، که درجهان صدا کند

به رزم خندق و اُحُد، به قتل عَمْرو عَـبْدُوُد           خدا به دستِ دست خود، لوای حق به پاکند

چو افضل ازعبادتِ خلایق است، ضربتش           عـلـی تواند این عـمـل، شفـیع ما‌سِـوی کند

به پیشگاه کردگار، ز بس که دارد اعتـبار           دُیـون جـمـله بـنـدگـان، تـوانـد او ادا کـنــد

نـماز بی ولای او، عـبـادتی ست بی‌وضـو           به منکر عـلــی بگو، نـماز خود قـضا کـند

هر آن که نیست مایلش، جفا نموده با دلش           بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند

علیست آن که تا سحر، سرشک ریزد از بصر           پـیِ سـعـادت بشر، ز سـوز دل دعـا کـند

عـلــی انیـس عـاشقان، عـلی پـناه بی‌کسان           علی امیر‌مـؤمنان، که مـدح او خــدا کـنـد

پس از شهادت نبی، که را سِزَد به جزعلی           که تا به حشر آدمی، به کــارش اقتدا کند

قـسیم نـار و جـنـتّـش، تــرازوی محـبّـتـش           که مؤمنان خویش را، ز کافران جـدا کند

گهی به مسند قضا، گهی به صحنۀ غزا           گهی بجای مصطفی،که جان خود فدا کند

علیست فرد و بی‌نظیر، علی مجیر و دستگیر           که نام دل‌گـشای او، گره ز کار وا کند

ز کار قهرمانیش، پر است زنـدگانیش           نگـین پادشاهیش، به سائـلـی عـطا کند

امیر کشور عرب، ثنا کنان، دعا به لب           برد طعام نیمه شب، عطا به بی‌نوا کند

ز کوی شاه اولیا، که مهر اوست کیمیا           کجا روی، بـیا بـیا، که دردها دوا کـند

کنیم چون‌که های‌ و‌هو، به پیشگاه لطف هو           خدا نظر کند به او، علی نظر به ما کند

دل عـلی گداخـته، که با زمانه سـاخته           امـام ناشـناخـته، ز خـلـق شکـوه‌ها کند

زقبر بنت مصطفی، کجا رودعلی، کجا؟!           که نیست یار آشنا، دلش ز غم رها کند

سرشک بردوعین او، ز اشک زینبین او           که گریه بر حسین او، به یاد کربلا کند

علی غریب و خون جگر، ز هجر یار نوحه‌گر           کـنار آن جـدار و در، اقـامۀ عــزا کند

)حسان) بگیر دامنش، قسم به حقّ محسنش           گره گـشای انـبـیا، حـوائـجـت روا کند

باز مـرا ســوی لبِ خُــم کـشـیـد             قصه ی دریا به تـلاطـم کـشـیــد

آمـد و طـوفـــان مـن آغــاز شـد             بـــاز دری رو به دلــم بــاز شـد

ســاقـی افــلاک! ســلامٌ علـیک!             ای پــدر خــاک! ســلامٌ عـلیک!

دست تو را عشق که بالا گـرفت             دست تو نه دست خـدا را گـرفت

روح امین پـیـش تو پَـر باز کرد             با تو محـمـد سخـن آغــاز کــرد

نــوح شـده غــرق تو ای نـاخـدا             کـشـتــی او را بـرســان تـا خــدا

قـطـره تو را دیده و دریـا شــده             خــاک ضعـیف از تو تـوانـا شده

بَـه! بِـه تـو؛ تـیـغ بـلاجــوی تــو             شـیـری و شیران همه آهـوی تو

کــار هــزار آیـت اعـظــم کـنـی             گوشه ی ابرو تو اگر خَــم کـنی

ای خط تو صیف تو بی خاتـمـه             جـلــوۀ ظـاهــر شــدۀ فــاطــمــه

اول و آخــر سـر یک مــوی تـو             ظاهــر و باطن تو و بـانـوی تـو

کشتی خلقـت به هـدف می رسـد             تا که به ایــوان نـجـف می رسـد

به پیر خرد پیشه یی دوش گرفتم            سـوالی در انـدیـشـه ی مـا نـشـیند

اگر پـاسخ پـرسش من نـگـو ئــی            دل بـی قــرار مـن از پـا نـشـیـنـد 

علی از چه رو خاکی آمد ولیکن            به چـرخ چـهــارم مسیـحـا نشیند؟

کجا حق تـعالی پـسـنـدد که مـولا            بـپـایـیـن و عـیـسی به بالا نشیند؟

کجا در خور اوست دنیا؟ که باید            فـراتـر زعـرش مُـعـلّـی نـشـیـنـد

بگفتا چه کم گردد از مرغ قـدسی            اگـر بـر سـر بــام دنـیـا نــشـیـنـد

به مهر فـلـک بین چسان پرتو او            بر وی خس و خار و خارا نشیند

ز قـدر عـلـی ذره ای کـم نگـردد            مـسـیـح ار که در آسـمانها نشیند

که جای گهر نیست جز قعر دریا            ولی مـوج بر روی دریـا نـشـیـند

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

اشک را در صدف دیـده ازان پروردم             که نثار قـدم دوست کـنـم گـوهر خویش

فارغ از مهر و مه واختر چرخم که چو شمع             پرتو افشان شده ام از دل روشنگر خویش

عـنـدلیت چـمـن عشـقـم و در کنـج قفس            سرخود میکشم از درد به زیر پرخویش

بس که در خواب گل روی تو را میبینم            بوی گل میشنوم هر سحر از بستر خویش

یا علی گر که به کوی تو مرا راهی نیست           نـامـیـدم مکـن از خـاک در قنبر خویش

 چـون ز مدح تـو پیـاپـی زده ام دم شاید           که مرا جـام پـیاپی دهی از کوثر خویش

سوخت پروانه و گفت این سخن نغز به شمع          که به یک شعله توان سوخت ز پا تا سر خویش

اوصــاف تو از ابـتــدا تــا انتـهــا نــور            آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای ســرتا به پا نـــور

آیـیـنه ای و خــلـق حـیــران صـفــاتـت             تـابـیــده بـر جــان تــو از ذات خدا نور

چشمی که توفیـق تماشای تـو را داشت             جسم تو را جان دیــده و جان تو را نور

در حلقه ی عشاق تو ای صبح صـادق             برهرلبی گل کرده «یا قدوس»«یا نور»

قرآن وصفت سوره سوره با شکوه است            «فرقان»«نبا»«یوسف»«قیامت»«هل اتی»«نور»

از کعبه تـا مسجـد مسیر روشن تـوست            از آسـمــان تـا آسـمــان از نـور تا نــور

خورشیدی و بر شانه ی خورشید رفتی            فریــاد می زد آسـمــان : نور علـی نـور

تو بوتــراب و هـمـسـر تــو مــادر آب             اصل شـمـا وصل شـمـا نسل شما نــــور

پایــان کــار دشـمـنــان تـوست با نــار             آغــاز راه دوسـتــان تـــوست بـــا نـــور

درمدح تو چشم غزل روشن که دیده است             وصف تــو را از ابـتــدا تا انـتـهــا نــور

با ذکر یــاد و نام عــلـی مست میـشوم            هـر لحظه با کــلام عـلـی مست میشوم

دانه ز دست هر کس و ناکس نمیخورم            چون که به روی بام علی مست میشوم

وقتی که نام ســاقــی کــوثــر می آورم            آنجا به احــتــرام عــلــی مـست میشوم

جمع اند دور نـور علی عـاشقان و من            همــواره با غــلام عــلـی مست میشوم

رو میکنم به سمت نجف نیمه های شب            از دور با ســلام عــلـی مست میـشـوم

بعد از نــمــاز موقع تـسـبـیــح گـفـتـنم            هوهو کنان ز جــام عـلی مست میـشوم

ذکــرم شده عــلــی مــددی والی الولی

یا مظهر العجایب و یا مرتـضی عـلـی

عطرش ز کعبه آمد و عــالــم بهار شد            دنــیــا بــرای دیــدن او بــیــقــرار شـد

از سینه چاک بودن کعبه مشخص است            آئــیــنــه صــفــات خــداونــدگــار شــد

وقتی ز کعبه شمس جمالش طلوع کرد            خورشید از ریــاست خود برکــنار شد

هر شب در آسمان رخ ماه اعتبار داشت            تابید روی حیــدر و بی اعــتــبــار شد

درعرش با خدای خودش رفت وجلوه کرد            وقتی به روی دوش پــیـمبر سوار شد

کعبه ندیده بود کسی را به این مــقــام            از برکت عــلی ست ولایت مــدار شد

نیــرو گــرفت بازوی پیــغــمـبـر خـدا

از قــدرت حـمـایت و نیروی مرتضی

دنیا اگر نداشت عــلــی را بقــا نداشت            بی مرتضی و فـاطمه دنیا صفا نداشت

کار تــمــام خلق به پــایــان رسیده بود            دنیــا اگر ولایت شــیــر خــدا نــداشت

این طور شسته رفته به ماهـا نمیـرسید            اسلام اگر حمایتی از مرتضی نداشت

دنیا اگر که عــاشق روی عــلــی شـده            چون که از اولش چوعلی مقتدا نداشت

پیراهـنـش اگرچه چنین وصله دار بود            مولا به جز خـدا به کسی اعتنا نداشت

آمــد خــدای را به زمیــن ها بـیــاورد

کـفــوی برای حـضرت زهــرا بیاورد

وقتی که جنگ را به عدو مثل نار کرد            سیل هجوم لشکــریان را مــهــار کرد

وقتی شبیه شیر به خــیــبـر هجـوم برد            به به ببین که هیبت مولا چه کار کرد

در جنگ خــنــدق این اسـدالله را بـبین            غرش نکرده لشکر دشمن فــرار کرد

تا بر کــمــان ابـروی خود تیر را نهاد            پلکی به هم گذاشت یلان را شکار کرد

با نعره ها و عربده ی تیغ ذوالـفــقــار            دنیا به ناز شست عــلـی افـتـخـار کرد

آندم که نام فــاطـمـه روی لبش نشست            با ذوالفقار خود همه را تار و مار کرد

بیخود که نیست او اسدالله حیــدر است

دنیا حقیر حضرت ساقی کــوثــر است

دل را اگــر که مست میِ تاک می کند            بــار گــنــاه قـلب مــرا پــاک میـکـنــد

اعجاز میکند به خــدا حضرت عــلــی            این خاک را به یک نظر افلاک میکند

زهرا که هست تیغ عــلی خوب میبُرد            او با دعــای فــاطـمـه کــولاک میـکـند

او صاحب صفات خــداونـد اکبر است            در گــود معــرفت همه را خاک میکند

هرگز عجیب نیست اگر بیت کعبه هم            سیــنــه بــرای آمــدنـش چــاک میـکـند

او از ضریح خویش به من شورمیدهد

وقتی که تشنه می شــوم انگـور میدهد

آنانکه خــاک پای غـلامــان حــیــدرند            محشر که میـرسـد همه پیش پـیـمـبرند

آنانکه رزق خویش از این سفره می برند            یعنی که با ابــوذر و سـلـمان بــرادرند

آری تمام ما به عــلـی ختم می شــویم            چون شیــعــیــان واقعی از نسل قـنبرند

آنانکه از پــیــالــه او آب می خــورنـد            شیــعــه شــدند اگر همه مدیون مادرند

این را بگو به هرکه گــدای عــلی نشد            عــالــم به زیــر پــرچـم ساقی کوثرند

هرکس علی عــلــی نکند خوار میشود

در پنــجــه های نفس گــرفـتـار میشود

این دست ما و دامن احسان تو عــلــی            هر شب نشسته ایم سر خوان تو عـلـی

قوم عجم که نسل به نسل عاشق توأنـد            بایــد دعــا کنند به ســلــــمان تو عـلی

آقا به جــان حضرت زهــرا مرا بخـر            تا که روم به زمــره خــوبـان تو علی

ماه رجب شده نــظـری کن امام عشق            بی برکت است سفرۀ بی نان تو عـلـی

مــسـتتــم هنــوز مثــل تمام ملائک از            عطر نــمــاز صبح در ایـوان تو علی

آقا چه می شود که مـسـلـمـانمان کـنی

ما را نجف دوبــاره تو مهمانمان کنی

با آنـکـه اسـتـقـامت تـو فــرق می کـند            این روزهـا حـکـایت تو فـرق می کند

اینجاست درد، دشمنت آخر غریبه نیست            بعد از رسول، غربت تو فرق می کند

دستان حـیـدری تو را صبر بسته است            با دیـگــران اســارت تو فـرق می کند

دستی که روی فاطمه ات را نشانه رفت            فـهـمـیـده بود غـیـرت تو فرق می کند

سیـلی به روی ام ابـیـهـا تو را شکست            آقــای من! مـصـیـبـت تو فرق می کند

گـفـتـنـد بـعـد فـاطـمـه از پــا فـتـاده ای            حــق داشـتـی امـانـت تو فـرق می کند

سی سال پیش! این در و دیوار شاهدند            اصـلاً شب شـهــادت تو فـرق می کند

هر چند از هـمــه به همه مهربـان‌تری            هر چـنـد با رســول خــدا هم بــرادری

هر چـنـد از لب تو منــاجــات می‌چکد            هـمــواره از شـمــیــم خـدایت معطری

در جنگ‌ها که با تو و با ذوالـفـقـار تو            هرگز کـســی اگــرچه نکرده بـرابری

هر چند شب به یاد یتــیـمان شهر خود            مانـنـد سـایــه از دل دیــوار بــگــذری

تـیــری ز پـای زخمی تو در نماز...یا            انـگـشـتری ز دست خـودت دربیاوری

مردم ولی چه ساده فــرامـوش می‌کنند            مردم ولی چه ساده به تو جور دیگری...

حـتــی ســلام ســادۀ تو بی‌جـواب ماند            گویا گــنــاه کرده‌ای انــگــار کــافری

یوسف‌ترین غریبی و حق می‌دهم به تو            ســر از درون چــاه اگــر در بـیاوری

دل که عاشق شود شرر دارد            آتـش از حـال مـا خـبــر دارد

عـاشقی قصه ای است دیـرینه            که دو صد لیکـن و اگر دارد

هرکه مست است مثل انگوراست            چون که او هـم لبـاس تر دارد

ما که رندیم و باده نوش چه غم            گـر کـسـی جـا نـمـاز بـردارد

آن کـه حــال مــرا نـمی دانــد            چه نصیب از دل و جگر دارد

نـکـشـم پـا ز آستـانـۀ دوسـت            سائلش ز آن که تاج سر دارد

لـب مـن در تـــرّنـــم یـــادش            ذکر او هر شب و سحر دارد

عجز الواصفون عن صفـتک

ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک

الـسـلام ای حـقـیـقـت ایــمـان            ای رســول زمین امـام زمان

یا عـلـی ای حـدوث را ممکن            یا عـلـی ای وقــوع را امکان

با تو هر لحظه میـشود صادر            بر خلایق ز مهدی ات فرمان

لـب لـعـل تــو چـشـمـۀ احـیــا            چـشـم پـاک تو چشمه حیـوان

موی تو لـیلة المبیت من است            کـاش جـای دلم شوم قــربــان

تـویـی آن شـیـر کز دم تیغـت            دشمن و دوست میـشود پنهان

دشمن از ترس می رود به خفا            دوست بهر نظر شود پنـهـان

جای باران سر از هوا ریـزد            ذو الفقارت اگر دهد جــولان

شیعیان را به جای خون باشد            حبّ زوج بـتـول در شــریـان

ما همه در صـفـیـم بـذلـی کن            که قـبــول خــدا شود قـربــان

مـاه مـیـلاد توست مـاه رجـب            گـاه میعاد توست در رمضان

پای بـوس تو مـاه ذی الـقـعـده            دست بوست مـحـرّم و شعبان

می سزد گر محبّ تو ز شعف            دف به کف در نجف کند طغیان

همـۀ انـبــیــا به وسـع وجــود            چـیـده اند از درخت تو ایـمان

مـصـطـفـی نیـز در میان همه            شـرح دامــاد کرده در قــرآن

ای که در یک شب از کرامت خویش            در چهل خانه بوده ای مهمان

جای دارد که از نــزول شـما            هر پدر صد پسر کند قربــان

سخت گیری مکن به سائل خویش            رد مکن این شکسته را آسـان

هست روز جزا و وقت حساب            حبّ تو در صحیـفـه ام عنوان

بی تو جـنـت جـهـیـم پـر آتش            با تو دوزخ بهشت بی پـایـان

ای که از کعبه گشته ای ظاهر            شد در این کار نکته ای پنهان

ضلع تسبیح را شـکـسـتـی تو            ز آن که تسبیح بر تو شد تبیان

بـطـن سـبـحـان ربّــی الاعلی            هـست تـقـدیـس زاده عـمـران

میکشم نعره از جگر شب و روز            تا نصیـم شود ز حق غـفـران

عجز الواصفون عن صفـتک

ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک

یا علی ای امیــر هر مـیـقـات            یا علی ای ظهـیـر فُلک نجات

این محال است که شوی موصوف            ز آن که تو برتری ز حدّ صفات

در مـثـل رشـحـۀ غـمت دجله            در بـزرگـی تـرنّــم تو فـرات

دوستـانـت کـلـیـددار بـهـشـت            عـاشـقـان تو رشته دار حیات

جای دارد که مـنکـران تو را            جا ببخشند در جـهـان مـمـات

ای کــریــم مــدیــنــه و مکّـه            ای جوان مرد کوفه در خیرات

یک ابوذر کفایت است که ما            بر کرامات تو کـنـیـم اثـبــات

ای که دادی به دست سلمانت            جلوۀ طور را به پیـر، بـرات

مـالـک اشــتــر تـو را بــایــد            خواند مجموعه همه مـلکــات

کوی آشـفـتـگــان تو مـشـعــر            صف دلـدادگــان تو عـرفـات

همه مردم تو را به حکم بنون            جمله زن ها تو را به حکم بنات

هـر یـکـی از نوادگــان تو را            میتوان خواند حاکم عرصات

همسر توست شیشه ای نازک            خـانـدان تو در مثل مشکــات

تـویـی آن روزه دار تـابـستان            در زمستان تویی امیر صلات

در تـصـرف به ما ز ما اولی            صاحب مال ما ز خمس و زکات

بر تو از ما ز خـالق تو درود            بر تو از ما ز فاطمه صلوات

گر درخـتـان قــلــم شوند همه            آب ها گر هـمــه شـونـد دوات

می سـزد گر نـویسم این جمله            تا قـیـامت به قـامـت صفحات

عجز الواصفون عن صفـتک

ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک

یا عــلی ای سـرادق تـوحـیــد            ای امیر فــرشتــه در تجـریـد

یـکـی از طائـفـان تو افــلاک            یکی از حائران تو خــورشید

ما که مُــردیـم از جــدایـی تو            پس مکن این فــراق را تمدید

یا عـلـی ای قـدیـم تر ز قـدیـم            یا علی ای جـدیـد تر ز جـدیـد

تـویــی آن آفــتــاب لــم یـزلی            که به خود از وجود خود تابید

غیر تو هیج کس وجود نداشت            چشم تو وا شد و عـلی را دید

نـخـل ها را به آب دیــده بـنــد            تا که ازغصه رو کنند به عید

خـانـه جـان من ز بـت پر شد            ای تـبـردار فـتح کعـبـه رسید

با تو هرکس که در جدل افتاد            گردن خـود نـهـاد زیـر حدید

از پدر می رسد پسر را فیض            از تو دارد حسیـن نام شـهـیـد

می رسد از محیـط بر گـوشـم            که هـمـه گـفـتـه اند بی تـردید

عجز الواصفون عن صفـتک

ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک

جــگــر اهــل درد خـرّم بــاد            دل اهــل مــراد بــی غــم باد

ماه فضل است وعارفان جمع اند            تـا ابــد جـمـعـتـان مـنـظـم باد

فخر حوّا از کعـبه بیـرون شد            باز روشـن دو چـشـم آدم بـاد

پدر کعبه کـعـبـه را بشکـافت            پر بـکـا دیــدگــان زمــزم باد

هر کجا طفل شیر خواری هست            آب خــوردن بر او مـقــدم باد

کــربلا خشک شد بهر حسین            چشم اهلش همیشه پر نم بــاد

قـهـر کرده فرات از اصـغــر            دست عباس سوی پرچــم باد

روی دست پدر پسر جان داد            هـمــۀ مــاه هـا مــحــرّم بــاد

عجز الواصفون عن صفـتک

ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک